कार्तिक २४, २०८१ शनिबार | ०८:३३:३१
दबाबबाट घेरिँदै छन् भारतीय प्रशिक्षक निराशाजनक क्यानाडा र अमेरिका भ्रमण आर्सनललाई पुरानै व्यथा दोहोरिने डर राष्ट्रिय टोलीमा चार नयाँ अनुहार कर्णालीको जर्सी सार्वजनिक शारीरिक सुगठनमा नेपाललाई तीन रजत सरु लिम्बु सम्मानित नेपालको दोश्रो हार इङ्ल्यान्डका डेनियल डथवेट काठमाडौंमा अनुबन्ध जुनियर टेनिस शनिबारदेखि हुने दबाबबाट घेरिँदै छन् भारतीय प्रशिक्षक निराशाजनक क्यानाडा र अमेरिका भ्रमण आर्सनललाई पुरानै व्यथा दोहोरिने डर राष्ट्रिय टोलीमा चार नयाँ अनुहार कर्णालीको जर्सी सार्वजनिक शारीरिक सुगठनमा नेपाललाई तीन रजत सरु लिम्बु सम्मानित नेपालको दोश्रो हार इङ्ल्यान्डका डेनियल डथवेट काठमाडौंमा अनुबन्ध जुनियर टेनिस शनिबारदेखि हुने

‘एनएसएल विवाद मेरो मतलबको विषय होइन, तर हार्ने र गुमाउने खेलाडीले नै हो’

नेपाली राष्ट्रिय टोलीका मुख्य प्रशिक्षक अल्दुल्लाह अल्मुताइरी सधैं चर्चाको केन्द्रमा रहने गर्छन् । खेल्ने शैलीदेखि टिम निर्माण, खेलाडी छनोट, पहिलो रोजाइमा टिम उतार्ने विषयमा मात्र उनी चर्चामा रहने होइनन् । उनले दिइरहने अभिव्यक्ति र सामाजिक सञ्जालको सक्रियताले पनि अल्मुताइरीलाई चर्चा र विवादको पात्र बनाइरहेको छ । अल्मुताइरीले नेपाली राष्ट्रिय फुटबल टिमको नेतृत्व लिएको एक वर्ष पूरा भइसकेको छ । एसिया कप छनोटको तयारीस्वरुप नेपाली राष्ट्रिय टोली अहिले थाइल्यान्डसँग मैत्रीपूर्ण खेल खेल्नका लागि उतै पुगेको छ । मैत्रीपूर्ण खेल खेल्न थाइल्यान्ड जानुअघि खेलाडी डटकमका लागि उमेश दाहालले उनको एकवर्षे कार्यकालको विषयमा अल्मुताइरीसँग गरेको कुराकानीको सम्पादित अंश:

तपाईँ नेपाल आउनुभ्एको एक वर्ष भयो, आफ्नो बसाइलाई कसरी समीक्षा गर्नुहुन्छ ?

यो यात्रा राम्रो रह्यो । पछिल्लो एक वर्षमा मैले यहाँ राम्रा र नराम्रा दुवै क्षण बिताएँ । यो मेरा लागि ठीकै रह्यो ।

नेपाल बसाइ कस्तो रहला भन्ने सोच्नुभएको थियो र कस्तो पाउनुभयो ?

मैले अलि शान्त होला भन्ने सोचेको थिएँ । तर, समय–समयमा एकदमै धेरै तनाव भयो । त्यस्तो तनाव हुन जरुरी थिएन । सामान्य अवस्थामा भने ठीकै रह्यो । किनभने, फुटबल के हो भन्ने मान्छेले बुझेका छन् । र, महत्त्वपूर्ण कुरा अहिले खेलकुदको माध्यमबाट विश्वसामु पुग्न सकिन्छ । जमैकाको उदाहरण लिने हो भने त्यहाँ कोही पुग्दैनन्, तर उसेन बोल्टको कारणले सबैले जमैकालाई चिनेका छन् ।

त्यसैले खेलकुदबाट विश्वसामु पुग्न सकिन्छ, विशेष गरी नेपाल पुग्न सक्छ । यदि नेपालको आर्थिक अवस्थामा सुधार गर्न चाहनुहुन्छ भने खेलकुदमा विशेष ध्यान दिनुपर्छ । किनभने यो पर्यटकका लागि नेपाल भ्रमणका लागि आकर्षित गर्ने प्रभावकारी माध्यम बन्न सक्छ ।

तपाईँले तय गर्नुभएका प्रारम्भिक लक्ष्यहरू के के थिए, कति हासिल गर्नुभयो ?

तीन मुख्य उपलब्धि थिए । एएफसी एसिया कप छनोटको तेस्रो चरणमा पुग्ने, साफ च्याम्पियनसिपको फाइनल पुग्ने र समर्थकले गर्व गर्नलायक नयाँ टोली बनाउने । र, मलाई लाग्छ हामीले यी तीनै लक्ष्य हासिल गर्यौं ।

आगामी एक वर्षको योजना के हुन्छ त ?

जुनमा हुने एसिया कप छनोटपछि हामी विश्वकप (२०२६) छनोटको तयारीमा जुट्ने छौं । विश्वकप छनोटको दोस्रो चरणमा पुग्ने प्रमुख लक्ष्य हुनेछ । त्यसका लागि हामीले प्रारम्भिक चरण पार गर्नुपर्नेछ । त्यसका लागि हामी एसियाका शीर्ष २४ टोलीमा पर्नुपर्नेछ । हामी त्यसका लागि आफ्नो तर्फबाट शतप्रतिशत दिन्छौं ।

राष्ट्रिय टोलीमा धेरै परिवर्तन भए पनि पहिलो रोजाइमा पुरानै खेलाडीले निरन्तरता पाएका छन् नि ?

तपाईं विजयी टोलीलाई परिवर्तन गर्न सक्नुहुन्न । यदि तपाईं जितिरहनुभएको छ र टोलीमा राम्रो भइरहेको छ भने धेरै परिवर्तन नगर्नुस् । तर, पहिलो रोजाइका खेलाडीलाई चुनौती दिन बेन्चमा भएका खेलाडी परिवर्तन गर्न सक्नुहुन्छ । त्यसो गर्दा यदि पहिलो रोजाइको खेलाडी पूर्ण रूपमा तयार छैनन भने अर्को खेलाडी तयार छ भन्ने हुन्छ ।

हो, मैले पहिलो रोजाइमा धेरै परिवर्तन गरेको छैन । तर, प्रत्येक खेलमा कम्तीमा तीन–चार वटा नयाँ नाम देखिरहनुभएको छ । कहिले नयाँ नाम त कहिले अन्य ब्याचका खेलाडी । थाइल्यान्डमा पनि तपाईंले तीन–चार नयाँ खेलाडीले पहिलो पटक सुरुआती–११ मा स्थान बनाएको हेर्न पाउनुहुनेछ । र, यो फुटबलमा सामान्य कुरा हो । तपाईं सिस्टम परिवर्तन गर्न सक्नुहुन्न ।

सबैभन्दा महत्त्वपूर्ण कुरा हामी एउटा स्तरमा पुगेका छौं । हामीसँग अहिले ३२ जना खेलाडी छन् र उनीहरू कुनै पनि खेलको पहिलो रोजाइमा पर्न सक्नेछन् । यो एकदमै महत्त्वपूर्ण छ । हामीले गर्ने पनि यही हो ।

हो, मैले पहिलो रोजाइमा धेरै परिवर्तन गरेको छैन । तर, प्रत्येक खेलमा कम्तीमा तीन–चार वटा नयाँ नाम देखिरहनुभएको छ । कहिले नयाँ नाम त कहिले अन्य ब्याचका खेलाडी । थाइल्यान्डमा पनि तपाईंले तीन–चार नयाँ खेलाडीले पहिलो पटक सुरुआती–११ मा स्थान बनाएको हेर्न पाउनुहुनेछ । र, यो फुटबलमा सामान्य कुरा हो । तपाईं सिस्टम परिवर्तन गर्न सक्नुहुन्न ।

नेपाली फुटबल एउटा निश्चित समयमा कहाँ पुग्न सक्छ ?

हामी कहिं पुग्न सक्दैनौं । यो नै वास्तविकता हो । योजना मात्रै बनाउन एकदमै सजिलो छ । तर, योजना लागू गर्न कडा परिश्रम गर्नुपर्छ । हामी सयम खेर फालिरहेका छौं । हामी अन्तरवार्ता, सामाजिक सञ्जालमा र मान्छेले के भन्छन् भन्नेमा समय खेर फालिरहेका छौं । यसको केही अर्थ छैन । यदि तपाईं एउटा स्तरमा पुग्न चाहनुहुन्छ भने यस्ता कुरामा ध्यान दिनु र समय खेर फाल्नुहुँदैन ।

पराजित भए पनि फेरि आफ्नो खुट्टामा उभिने कोसिसलाई निरन्तरता दिनुपर्छ । कसैलाई पनि पराजयको दोष थोपर्नु हुँदैन । र जित्दा पनि चाहिनेभन्दा धेरै सेलिब्रेट गर्नु हुँदैन । यो सामान्य कुरा हो ।

दक्षिण एसियाका अन्य देशको तुलनामा नेपालबाट थोरै खेलाडी मात्रै विदेशमा खेल्न पाइरहेका छन्, कारण के हुनसक्छ ?

मलाई दक्षिण एसियाली देशका खेलाडीले एसियाभन्दा बाहिरको लिग खेलिरहेका छन् जस्तो लाग्दैन । किनभने भारत र श्रीलंकाका खेलाडी माल्दिभ्सको लिगमा खेलिरहेका छन् । यस्तै बंगलादेशी खेलाडी भारतीय लिगमा खेलिरहेका छन् । यो ‘फरेन लिग’भन्दा पनि रिजनल लिग हो । यदि गल्फ मुलुकहरूमा हेर्ने हो भने पनि कुवेतका एक खेलाडी बहराइन वा कतारमा खेलिरहेका हुन्छन् । त्यो व्यावसायिक लिग हो र खेलाडीहरू रिजनभन्दा बाहिर गइरहेका छैनन् ।

मसँग एउटा योजना छ । मैले यसमा काम पनि गरेको छु । म कम्तीमा १०–१५ जना खेलाडीलाई एउटा देशको दोस्रो डिभिजनमा खेल्न पठाउने तयारीमा छु । त्यसो गर्दा खेलाडीलाई धेरै अनुभव हुन्छ । तयारी पनि राम्रो हुन्छ । तर, यो मेरो एक्लो प्रयासमा सम्भव छैन । मन्त्रालय, राष्ट्रिय खेलकुद परिषद्, एन्फा, ओलम्पिक कमिटी सबै मिलेर एउटै टिम भएर प्रयास गर्ने हो भने मात्रै सम्भव हुन्छ ।

खेलाडीहरूले रिजनभन्दा बाहिर गएर खेल्न पाए भने धेरै अनुभव बटुल्न पाउँछन् । मलाई लाग्छ एजेन्ट नभएर नेपाली खेलाडीहरू बाहिर जान पाइरहेका वा सकिरहेका छैनन् । फुटबलमा एजेन्टको महत्त्व एकदमै धेरै हुन्छ । एजेन्टकै माध्यमबाट खेलाडीहरूले बाहिर जाने मौका पाउँछन् । क्लबहरूसँगको सम्बन्ध पनि स्थापित हुन्छ ।

मसँग एउटा योजना छ । मैले यसमा काम पनि गरेको छु । म कम्तीमा १०–१५ जना खेलाडीलाई एउटा देशको दोस्रो डिभिजनमा खेल्न पठाउने तयारीमा छु । त्यसो गर्दा खेलाडीलाई धेरै अनुभव हुन्छ । तयारी पनि राम्रो हुन्छ । तर, यो मेरो एक्लो प्रयासमा सम्भव छैन । मन्त्रालय, राष्ट्रिय खेलकुद परिषद्, एन्फा, ओलम्पिक कमिटी सबै मिलेर एउटै टिम भएर प्रयास गर्ने हो भने मात्रै सम्भव हुन्छ ।

हामीले यो योजना पूरा गर्न धेरै प्रक्रियाबाट जानुपर्छ । त्यसरी पठाउँदा उनीहरूले खेल्न नपाउलान् । तर, करिब आठ महिना व्यावसायिक खेलाडीसँग ट्रेनिङ गर्छन् । त्यसरी हामीले पनि खेलाडीलाई पठाउनुपर्छ ।

साफ च्याम्पियनसिप चलिरहँदा खेलाडीका लागि दोहोरो नागरिकता कुरा उठाउनुभएको थियो, यो कत्तिको महत्त्वपूर्ण छ ?

म सरकारलाई एउटा सल्लाह दिन्छु, खेलाडीका लागि यस्तो कानुन बनाइदिनुहोस्, जुन खेलकुदका लागि मात्रै मान्य हुन्छ । खेलाडीलाई ५ वर्षका लागि नेपालको पासपोर्ट दिलाएर नेपालबाट खेलाउन सक्नुहुन्छ । मलाई थाहा छ, राजनीतिक अन्य कुराहरू पनि छन् । तर, हामीले खेलाडीका लागि मात्रै लागू हुने गरी दोहोरो पासपोर्टको व्यवस्था गरिदिने हो भने उनीहरूले नेपालका लागि खेल्न सक्छन् ।

हामीले यस्ता धेरै खेलाडी पाउने छौं, जो विदेशमा बस्छन् । मैले थाइल्यान्डमा एक, अस्ट्रेलियामा एक, क्यानडामा एक, इङ्ल्यान्डमा दुई र इटालीमा एकजना त्यस्ता खेलाडी भेटें । मैले दस जनाभन्दा धेरै यस्ता खेलाडी भेट्टाएको छु, तर उनीहरूसँग नेपाली पासपोर्ट नभएर खेल्न पाउँदैनन् । त्यो मैले गर्न सक्ने कुरा पनि होइन । तर, यदि सरकारले, संसदले यस्तो एउटा कानुन बनाइदियो भने त्यो राम्रो हुन्छ ।

अहिले इन्डोनेसियाको टिम हेर्ने हो भने ११ नयाँ खेलाडी छन् । बंगलादेशले पनि नयाँ खेलाडी ल्याइरहेको छ । श्रीलंका र माल्दिभ्सलगायत अन्य देशमा पनि त्यस्तै छ । विश्वमै यस्ता कानुन बनेर प्रचलनमा आइसके । फिफा र एएफसीले पनि यसलाई मान्यता दिइरहेको छ भने नेपालले किन गर्न सक्दैन ?

हामीले यस्ता धेरै खेलाडी पाउने छौं, जो विदेशमा बस्छन् । मैले थाइल्यान्डमा एक, अस्ट्रेलियामा एक, क्यानडामा एक, इङ्ल्यान्डमा दुई र इटालीमा एकजना त्यस्ता खेलाडी भेटें । मैले दस जनाभन्दा धेरै यस्ता खेलाडी भेट्टाएको छु, तर उनीहरूसँग नेपाली पासपोर्ट नभएर खेल्न पाउँदैनन् । त्यो मैले गर्न सक्ने कुरा पनि होइन । तर, यदि सरकारले, संसदले यस्तो एउटा कानुन बनाइदियो भने त्यो राम्रो हुन्छ ।

त्यसो हुँदा नेपालको फुटबलसँगै अन्य खेलमा पनि सहयोग पुग्छ । जस्तै क्रिकेट, पौडी, एथलेटिक्स । विश्व खेलकुदको नक्सामा हामीलाई स्थापित गराउन त्यसले सहयोग गर्छ ।

एएफसी एसियन कप २०२३ मा नेपालको छनोट हुने सम्भावना कति छ ?

२० प्रतिशत । वास्तविकता यहि हो । जोर्डन, कुवेत र इन्डोनेसिया हामीभन्दा राम्रा टोली हुन् । तर २० प्रतिशत सम्भावना छ ।

नेपाललाई यो अवस्थाबाट माथि उठाउन अहिलेको घरेलु फुटबलको संरचना पर्याप्त छ ?

म घरेलु फुटबलका बारेमा बोल्न चाहन्न ।

नेपाली खेलाडीमा देखिएको आम समस्या के पाउनुभयो ?

नेपाली फुटबलमा देखिएको प्रमुख समस्या भनेको हामी आफूलाई कमजोर रूपमा हेर्छौं । हामी जित्न सक्दैनौं भन्ने सोच्छौं । त्यसैले जहिले पनि नेपाल डिफेन्समा केन्द्रित हुन्छ ।

हो, मैले आक्रामक फुटबल खेल्छौं भनेको थिएँ । हामीले पछिल्ला १२ खेलमा करिब १५ गोल गरेका छौं । सुरुआतमा यो गोलको राम्रो संख्या हो । नेपालको खेल्ने शैली परिवर्तनका लागि यो राम्रो सुरुआत हो ।

नेपालको इतिहासमै हेर्ने हो भने प्रमुख समस्या एउटा खेल १–० ले जित्यौं भने हाम्रो काम सकियो भन्ने सोच्छौं । हामी विश्वकै उत्कृष्ट टोली हौं भन्ने सोच्छौं । र, जब हामी ६÷७–० ले हार्छौं, हामी विश्वकै सबैभन्दा कमजोर/खराब टोली हौं भन्ने सोच्छौं ।

एउटा उदाहरण दिन्छु– सन् १९८६ को विश्वकप छनोटमा सबैले अर्जेन्टिना बाहिरिन्छ भन्ने सोचेका थिए । अन्तिम मिनेटमा एक गोल गरेर उनीहरु विश्वकपलाई छानिएका थिए । तर, त्यही अर्जेन्टिनाले विश्वकप जित्यो ।

यदि अहिलेदेखि नै राष्ट्रिय टोलीमा दुई पुस्ताको विकास नगर्ने हो भने यो टोली पनि गुम्ने छ । त्यसैले यो एउटा टोली मात्रै होइन, एउटा खेलको मात्रै कुरा होइन, एउटा प्रतियोगिताको मात्रै पनि कुरा होइन । यो निरन्तरताको कुरा हो । अहिले हामीले उमेर समूहको नतिजा हेर्ने होइन, त्यो महत्त्वपूर्ण होइन । उनीहरूले सिक्नु र खेल्नु महत्त्वपूर्ण हो ।

त्यसैले फुटबल भनेको एक खेलमात्रै होइन । यो भनेको एउटा पुस्ताको नतिजा हो । एउटा पुस्तामा के भयो भन्ने हेरेर मात्रै के गर्ने भन्ने निर्धारण हुन्छ ।

यदि अहिलेदेखि नै राष्ट्रिय टोलीमा दुई पुस्ताको विकास नगर्ने हो भने यो टोली पनि गुम्ने छ । त्यसैले यो एउटा टोली मात्रै होइन, एउटा खेलको मात्रै कुरा होइन, एउटा प्रतियोगिताको मात्रै पनि कुरा होइन । यो निरन्तरताको कुरा हो । अहिले हामीले उमेर समूहको नतिजा हेर्ने होइन, त्यो महत्त्वपूर्ण होइन । उनीहरूले सिक्नु र खेल्नु महत्त्वपूर्ण हो ।

त्यसैले म यु–२३ टोलीले हासिल गरेको नतिजाको वास्ता गर्दिनँ । यु–२०, यु–१७ को नजिता महत्त्वपूर्ण छैन । प्रमुख कुरा उनीहरूले खेल्नुपर्छ । उनीहरूले सिक्नुपर्छ ।

अहिले हामी गरिरहेका छौं । किनभने मलाई थाहा भएसम्म १० वटा एकेडेमी खोलिँदै छन् । ग्रासरुटका लागि, उमेर समूहका लागि यो महत्त्वपूर्ण छ । कम्तीमा अहिले आएर भए पनि बच्चैदेखि निरन्तर फुटबल खेल्न पाउने व्यवस्था हुँदै छ । र, यो एकदमै राम्रो कुरा हो ।

फेरि पनिः समस्याको कुरा गर्दा प्रत्येक एकजनामा जानुहुँदैन । यदि प्रत्येक खेलाडीमा समस्याको कुरा गर्ने हो भने साना–तिना समस्या छन् । तर, मुख्य समस्या सिस्टममै छ । टिममा समस्या छ, उनीहरूले कसरी खेल्छन् ? उनीहरू के चाहन्छन् ? समर्थहरू के चाहन्छन् ?

उनीहरू जित्न चाहन्छन् ? होइन, उनीहरू फुटबल खेल्न चाहन्छन् । उनीहरू फुटबल हेर्न चाहन्छन्, जित वा हार होइन । एक प्रशिक्षकको हिसाबले भन्दा म एक खेलाडीले क्रस गर्न सक्दैन, एक खेलाडी यो/त्यो गर्न सक्दैन भन्दिनँ । मुख्य समस्या हामीसँग दीर्घकालीन योजना छैन । हामी निरन्तरता दिँदैनौं ।

एउटा पुस्ता माथि आउँछ सबै कुरा गर्छ, स्वर्ण जित्छ... तर अर्को पुस्ता कहाँ हुन्छ ? जसले त्यसै स्तरमा निरन्तरता दिन सकोस् ? छैन ।

त्यसो हुँदा फेरि नयाँ पुस्तालाई त्यो अवस्थामा पुर्याउन ४/५ वटा पुस्ता लाग्छ । त्यसैले हामीले निरन्तरता दिनुपर्छ । टिम बाइ टिम, जेनेरेसन बाइ जेनेरेसन निरन्तरता दिनुपर्छ । त्यसैले म टोलीमा खेलाडीहरू परिवर्तन गरिरहन्छु ।

केही सिनियर खेलाडीहरू करियरको ढल्कँदो अवस्थामा छन् ? उनीहरूको प्रतिस्थापन कत्तिको सहज छ ?

हामीसँग उनीहरूको स्थान लिने खेलाडी छन् । हामीसँग रोहित (चन्द), किरण (चेम्जोङ), सुजल (श्रेष्ठ), विशाल राई, सन्तोष तामाङलाई प्रतिस्थापन गर्ने खेलाडी छन् । किनभने आयुष घलान छन्, १८ वर्षका । २३ वर्षका दीप कार्की पनि अर्का उदाहरण हुन् । यसैगरी हामीसँग मनीष डाँगी, तेज तामाङ, सुमन लामा यस्ता धेरै खेलाडी छन् ।

सिनियर खेलाडीले संन्यास लिने कुरा समस्या होइन । समस्या भनेको कसरी युवा खेलाडीलाई टोलीमा आत्मविश्वासी बनाएर राख्ने, अनुभव दिलाउने भन्ने हो । युवा खेलाडीसँगै हामीले सिनियर खेलाडीको पनि प्रयोग गर्नुपर्छ । निरन्तरता दिनु महत्त्वपूर्ण हुन्छ ।

दक्षिण एसियामा नेपाली फुटबललाई कहाँ पाउनुहुन्छ ?

हामीसँग आइएसएल जस्तै लिग छ ? बंगलादेशको लिग जस्तो छ ? माल्दिभियन लिग जस्तो छ ? श्रीलंकामा जस्तो प्रतिस्पर्धात्मक लिग छ ?

छैन भने के छ त ? यहाँको समस्या भनेको एउटा निर्णय लिन हामी तीन–चार वर्ष लगाउँछौं । एन्फामा होइन, राखेपमा होइन, मन्त्रालयमा होइन । यो देशैभर सामान्य जस्तै छ ।

एउटा निर्णय लिन नै यति समय लगाउँछौं । तपाईं आफैं भन्नुहोस् न अब हुने प्रतियोगिता कुन् हो ?

बंगलादेश र भारतमा जस्तै हुनुपर्छ । एनएसएल हुनुपर्छ, डिभिजन लिग कम्तिमा तीन–चार वटा हुनुपर्छ । र, बी, सी डिभिजन लिग तीन–चार महिना कम्तीमा हुनुपर्छ । जब खेलाडीले धेरै खेल्छन्, यो राष्ट्रिय टोलीका लागि पनि राम्रो हुन्छ । उदाहरणका लागि कुनै पनि युरोपेली मुलुकमा जाने हो भने युरोप किन भारत र बंगलादेशमै पनि राष्ट्रिय टोलीलाई दुई हप्ताको पनि ट्रेनिङ क्याम्प चाहिँदैन । फिफा डे मात्रै काफी छ । किनभने, उनीहरू क्लबमा निरन्तर ट्रेनिङ गरिरहेका छन् ।

.... गोल्डकप । यसरी गोल्डकपको आयोजना हुनु राम्रो हो । तर, यस्ताखाले प्रतियोगिताबाट राष्ट्रिय टोलीको दुई पुस्ता तयार गर्न सकिँदैन । यस्ता प्रतियोगिताले खेलाडीलाई फिटनेस दिन्छ, थोरै अनुभव पनि दिन्छ । तर, यदि फुटबलका लागि वातावरण बनाउन चाहने हो भने ठूला प्रतियोगिता आयोजना गर्नुपर्छ । उदाहरणका लागि ए डिभिजन लिग कम्तीमा ४÷६÷७ महिना लामो हुनुपर्छ ।

बंगलादेश र भारतमा जस्तै हुनुपर्छ । एनएसएल हुनुपर्छ, डिभिजन लिग कम्तिमा तीन–चार वटा हुनुपर्छ । र, बी, सी डिभिजन लिग तीन–चार महिना कम्तीमा हुनुपर्छ । जब खेलाडीले धेरै खेल्छन्, यो राष्ट्रिय टोलीका लागि पनि राम्रो हुन्छ । उदाहरणका लागि कुनै पनि युरोपेली मुलुकमा जाने हो भने युरोप किन भारत र बंगलादेशमै पनि राष्ट्रिय टोलीलाई दुई हप्ताको पनि ट्रेनिङ क्याम्प चाहिँदैन । फिफा डे मात्रै काफी छ । किनभने, उनीहरू क्लबमा निरन्तर ट्रेनिङ गरिरहेका छन् ।

त्यसको कारण क्लब खराब छन् भन्ने होइन । एन्फा खराब भएर पनि होइन । किनभने, यहाँको सिस्टम नै यस्तै छ । प्रतियोगिता एकदमै छोटो समयका हुन्छन् । सम्भवतः सबै प्रतियोगिता चार महिनाभित्र आयोजना हुन्छन् । त्यसपछि केही हुँदैन । हामीलाई कोभिड १९ ले गर्दा पनि थप समस्या भयो । कोभिडले गर्दा हामीले सबै कुरा रोक्नुपर्यो, त्यो ठीक छ ।

हाम्रोमा ए डिभिजन लिग सकिएको कति भयो ? र, अहिले कति क्लब ट्रेनिङ गरिरहेका छन् ? निरन्तर ट्रेनिङ छैन । अब मैले के गर्नुपर्छ ? मैले लामो समय बन्द प्रशिक्षण गराउनुपर्छ । फिटनेस, ट्याक्टिस र बिल्डअपका लागि जिरोबाट सुरु गर्नुपर्छ । त्यसैले प्रत्येक पटक हामीले ट्रेनिङ क्याम्प गर्दा जिरोबाट बनाउनुपर्छ ।

त्यसको कारण क्लब खराब छन् भन्ने होइन । एन्फा खराब भएर पनि होइन । किनभने, यहाँको सिस्टम नै यस्तै छ । प्रतियोगिता एकदमै छोटो समयका हुन्छन् । सम्भवतः सबै प्रतियोगिता चार महिनाभित्र आयोजना हुन्छन् । त्यसपछि केही हुँदैन । हामीलाई कोभिड १९ ले गर्दा पनि थप समस्या भयो । कोभिडले गर्दा हामीले सबै कुरा रोक्नुपर्यो, त्यो ठीक छ ।

यो मैले दिनसक्ने वा गर्नसक्ने समाधान होइन, एन्फाको निर्णय पनि होइन । यो कसैको निर्णय थिएन । तर, खेलाडीहरूले किन आफैं ट्रेनिङ गरेनन् ? किन खेलाडीहरू वर्कआउट गरेर फिट बसेनन् ?

कसैले पनि गरेनन् वा एकदमै थोरैले मात्रै गरे । यो कसको समस्या हो ? एन्फाको समस्या हो कि ? राखेपको हो कि ? अरू कसैको ?

यो सबै सिस्टममा सुधार गरिनुपर्छ ।

पछिल्लो समय देखिएको एनएसएल–ए डिभिजन लिगको विवादबारे के भन्नुहुन्छ ?

म तपाईंलाई एउटा कुरा भन्न चाहन्छु । मलाई एनएसएल, एन्फा र क्लबबीचको विवादबारे केही मतलब छैन । तर म एउटा प्रश्न सोध्न चाहन्छु, कसले हार्छ ? फुटबलले ?

होइन, खेलाडीले हार्छन्, खेलाडीले गुमाउँछन् । यो दुई लाख, एक लाख वा तीन लाख खेलाडीका लागि एकदमै महत्त्वपूर्ण हुन्छ । यो एन्फा, एनएसएल, एनएसएलका क्लबका लागि महत्त्वपूर्ण नहुन सक्छ, तर खेलाडी रुन्छन् । किनभने उनीहरू गुमाउँदैछन्, पराजित हुँदैछन् ।

उनीहरूले छोराछोरी वा परिवारलाई खाना खुवाउने सोचेका होलान् । उनीहरूले त्यो पनि गुमाउँछन् । अब भन्नुहोस्, यो विवादबाट को हार्दै छ ?

अब म के गर्न सक्छु ? एउटा निर्णय पर्खेर बस्नुपरेको छ । खेलाडीहरू हारिरहेका छन् । यस्ता खेलाडी पनि छन्, जो सन्तानलाई खुवाउन आफू खाँदैनन् । कति खेलाडी विवाहित छन्, कति खेलाडीका बच्चा छन्, कति खेलाडीका बुवा–आमा छन्, कति खेलाडीका भाइ–बहिनी छन् । जसलाई विदेश पठाएर भविष्य बनाउन चाहन्छन् ।

मलाई थाहा छैन को सही अनि को गलत । र, यो मेरो समस्या पनि  होइन । तर म जब मेरा खेलाडीलाई एकदमै दुःखी देख्छु, त्यसले मलाई पीडा दिइरहेको छ । र, मसँग पैसा हुने हो भने म साँच्चै सबै खेलाडीलाई १ वा २ लाख दिन्थें । र, उनीहरूलाई खुसी बनाएर फेरि बिल्ड गर्थें । तर, मसँग पैसा छैन ।

अब म के गर्न सक्छु ? एउटा निर्णय पर्खेर बस्नुपरेको छ । खेलाडीहरू हारिरहेका छन् । यस्ता खेलाडी पनि छन्, जो सन्तानलाई खुवाउन आफू खाँदैनन् । कति खेलाडी विवाहित छन्, कति खेलाडीका बच्चा छन्, कति खेलाडीका बुवा–आमा छन्, कति खेलाडीका भाइ–बहिनी छन् । जसलाई विदेश पठाएर भविष्य बनाउन चाहन्छन् ।

यी सबै कुरा गुमिरहेका छन् । को चाहिँ खुसी छ ? एन्फा ? एनएसएल ? क्लबहरू ?

कहिलोकाहीं खेलाडीलाई हुने ठूलो फाइदाका लागि केही कुरा यसै छाडिदिनुपर्छ ।

म खेलाडीहरू ब्रान्ड एम्बासडर बनुन् भन्ने चाहन्न । किनभने हामी मोडल होइनौं । तर खेलाडीलाई पैसा चाहिन्छ, त्यसैले मैले स्वीकार्नैपर्छ ।

तपाईंलाई थाहा छ, नेपालमा मलाई सबैभन्दा धेरै पीडा कुन कुराले दिन्छ ?

जब खेलाडी, समर्थक, विवेक सुवेदी वा आविष्कार... जो कोही पनि नेपाली राष्ट्रिय टोलीको जर्सी लगाएर नाचिरहेको, गाइरहेको, टिकटक बनाइरहेको, इन्स्टाग्राममा रिल्स बनाइरहेको देख्दा मलाई लज्जित महसुस हुन्छ ।

तर, म कसरी फुटबलमा मात्रै फोकस गर भन्न सक्छु । यदि त्यसबाट मात्रै उनीहरू बाँच्नै सक्दैनन् भने ।

तपाईं हामी एसिया कप छनोटमा कसरी खेलोस् भन्ने चाहनुहुन्छ ? जब खेलाडीहरू– दुई–तीन लाख गुमाइरहेका छन् । यो दुई–तीन लाखले उसको घर बन्छ, चल्छ । यति पैसाले उसको परिवारले एक–दुई–तीन–चार महिनासम्म खाना खान सक्छ ।

त्यसैले एन्फा, क्लब, एनएसएल सबैसँग मेरो अनुरोध छ । सबैकुरा बिर्सिनुस्, यदि पीडा महसुस भएको छ भने म सबैसँग माफी माग्छु । तर, यसको मूल्य खेलाडीले चुकाउनुपर्ने नहोस् । किनभने खेलाडीले उनीहरूको परिवार पाल्नुपर्छ ।

तपाईं हामी एसिया कप छनोटमा कसरी खेलोस् भन्ने चाहनुहुन्छ ? जब खेलाडीहरू– दुई–तीन लाख गुमाइरहेका छन् । यो दुई–तीन लाखले उसको घर बन्छ, चल्छ । यति पैसाले उसको परिवारले एक–दुई–तीन–चार महिनासम्म खाना खान सक्छ ।

यदि उसले आफ्नो परिवार नै पाल्न सक्दैन भने कसरी खेलाडीलाई नेपाल र नेपालीका लागि मर, आफ्नो नामका लागि मर भन्न सकिन्छ ?

अब भन्नुस् न, यो विवादबारे तपाईंलाई के लाग्छ ? जति धेरै खेल्यो खेलाडीलाई पनि त्यति नै राम्रो हो । यो सामान्य छ त ।

एएफसी ए लाइसेन्सका लागि खेलाडी तयार गरिरहेको बताउनुभएको थियो ? त्यो किन महत्त्वपूर्ण छ ?

म उनीहरूलाई सी लाइसेन्स दिलाउँछु । अहिलेको आधुनिक फुटबलमा खेलाडीले ३० वर्ष पुग्नुअघि ए लाइसेन्स लिइसक्नुपर्छ । किनभने, फुटबल अहिले खेल मात्रै रहेन । यो अहिले विज्ञान र शिक्षा पनि बनेको छ । त्यसैले यो एकदमै महत्त्वपूर्ण छ । हामीले खेलाडीलाई नै प्रशिक्षक बनाएर पनि ३–४ खेल पनि खेल्यौं । जब यसरी खेलाडीले टिम बनाउने, सुरुआती ११ चुन्ने, परिवर्तन गर्ने सबै कुरा आफैँले गर्ने मौका पाउँछन्, उनीहरूले फुटबल अझै राम्रोसँग बुझ्छन् ।

हामी अहिले पनि खेलाडीका लागि कोचिङ कोर्स बनाउन एएफसीबाट स्वीकृति पर्खिरहेका छौं । सम्भवतः दुई कोर्स । किनभने हामीसँग धेरै संख्यामा खेलाडी छन् । यो नेपालका लागि एकदमै राम्रो हो । मेरा लागि होइन । जब खेलाडीले राम्रोसँग फुटबल बुझ्छन्, यो उनीहरूकै लागि राम्रो कुरा हो ।

थाइल्यान्ड भ्रमणबारे केही भन्न चाहनुहुन्छ ?

यो सामान्य मैत्रीपूर्ण खेल हुनेछ । सम्भवतः म यी खेलमा पहिलो रोजाइका सबै खेलाडी प्रयोग नगर्न सक्छु । मलाई थाहा छ, कुवेत–इन्डोनेसियाले हाम्रो खेल हेर्नेछन्, जसरी म पनि उनीहरूको निगरानी गरिरहेको छु ।

त्यसैले अहिले सबैले सूचना जम्मा गर्छन् । त्यसैले मसँग २–३ योजना छन् । तीमध्ये एउटा म तपाईंलाई भन्छु र मलाई आशा छ कसैले पनि खेलाडीको सही नाम लेख्ने छैनन् ।

म खेलाडीको नम्बर परिवर्तन गर्छु । किनभने मलाई थाहा छ, उनीहरूले नामको मतलब गर्दैनन्, नम्बरको मात्रै मतलब गर्छन् । त्यसैले म नम्बर परिवर्तन गर्छु । तर मलाई थाहा छ, त्यहाँ केही मिडिया यस्ता छन्, जो राम्रा मिडिया भएकाले– जास्तविक नम्बर यो हो भनेर लेखिदिन सक्छन् । त्यसैले यो किन लेख्नुहुन्छ ? कृपया यो नलेख्नुस् ।

हामीलाई हाम्रो काम गर्न दिनुहोस् । यदि मैले नम्बर बिना खेलाएँ भने म केही चाहिरहेको हुन सक्छु । मैले सार्वजनिक रूपमै भनेको छु, जब म माल्दिभ्स गएँ, माल्दिभ्सको टोलीलाई नेपाली मिडियाबाट समाचार थाहा भइरहेको थियो । तर, उनीहरूले समाचार लुकाएका थिए । म एन्फाको मिडिया विभागलाई रिजल्ट प्रकाशित गर भन्न सक्थें । तर हामीले किन लुकायौं भने हामी दिमागी खेल खेलिरहेका थियौं ।

अहिले म भन्छु– म थाइल्यान्डमा खेलाडीको नम्बर परिवर्तन गर्छु, तर कसैले पनि वास्तविक नम्बर नलेखिदिनुहोस् भनेर म नेपाली मिडियालाई अनुरोध गर्न चाहन्छु ।

किनभने नेपाली खेलाडीको नाम कठिन छ । त्यसैले उनीहरू नम्बरको मात्रै मतलब गर्छन् । कोही वास्तविक नम्बर नलेख्न सक्छ ?


भिडियो
छोटो समयको बावजुद ताजकिस्तान र अफगानिस्तानलाई हराउने योजना छ : KIRAN CHEMJONG CAPTAIN / GOALKEEPER
T-20 मा बढि केन्द्रित हुँदा एकदिवसीयमा प्रदर्शन बिग्रियो, तर जिम्मेवारी लिनुपर्छ : ROHIT POUDEL
CWC LEAGUE 2 II क्यानडा र अमेरिकामा condition अनुसार खेल्न सकेनौँ : JAGAT TAMATA COACH
AMISHA KARKI लाई परिवर्तन गर्नु मेरो गल्ती हो : Rajendra Tamang Coach, Nepal
NEPAL VS BANGLADESH FINAL हेर्न बिहान देखि टिकट को लागि लाइन लागेका दर्शकको एन्फामाथि आक्रोश
INDIA लाई हराएपछि BANGLADESH लाई मात दिने अन्तिम तयारी गर्दै Sabitra Bhandari र Team Nepal
टिकट विवादमा बोल्यो एन्फा : SURESH SHAH II SANJIB MISHRA