खासमा अल्मुताइरीले सही नै भनेका थिए । उनले भनेका थिए, ‘हाम्रा प्रतिद्वन्द्वी निकै बलिया छन् । सबै विपक्षी टिममा उच्च स्तरको व्यावसायिक फुटबल खेल्ने खेलाडीको बाहुल्य छ । हाम्रो ग्रासरुट फुटबल भएन ।’
एएफसीको व्यावसायिक प्रशिक्षक लाइसेन्सप्राप्त अल्मुताइरी नेपाल आएको १५ महिना पुग्दै छ । उनले औपचारिक रूपमा टिम सम्हालेको त भर्खर १४ महिना भयो । नेपाली राष्ट्रिय फुटबल टोलीको प्रशिक्षकका रूपमा उनको पहिलो खेल गत वर्ष बैशाख १२ गते कतारविरुद्ध थियो । माल्दिभ्सको मालेमा गत कात्तिकमा सम्पन्न १३औं साफ च्याम्पियनसिप फुटबलको फाइनल पुग्नु अल्मुताइरीको करियरको उत्कर्ष थियो ।
नयाँ त्यतिबेला हुनेछ, जतिबेला नेतृत्वमा आउनेले दाबी गर्नेछ, ‘म एन्फाको यति औं अध्यक्ष हुँ ।’ यस्तो घोषणा गरे त यो नयाँ र नौलोमात्र होइन, यो त आश्चर्यजनक नै हुनेछ । तर, तय छ यस्तो हुने छैन । किनभने नेपाली फुटबलको सर्वोच्च संस्थालाई आफ्नै इतिहासबारे धेरै थाहा छैन ।
नतिजाका हिसाबले शृंखला नेपालका लागि खासै उपलब्धिमूलक नदेखिए पनि टिमको केही क्षेत्रमा भने राम्रो परिवर्तन देखियो । एकदिवसीय क्रिकेटमा नेपालका लागि सधैंजसो टाउको दुखाइ बन्ने ओपनिङको समस्या र पूरा ब्याटिङमा देखिएको कमजोरी शृंखला अघि बढ्दै जाँदा सुधारोन्मुख रह्यो ।
यही हो दावा लामाको वास्तविकता । सही लागेकालाई माथि उचाल्न र गलत लागेकालाई ध्वस्त पार्न उनी जुन हदसम्म पनि पुग्छन् । फरक पक्षका लागि लामाको रूप फरक नै देखिन्छ । तर एउटा कुरामा भने समानता छ, त्यो हो उनको जुझारूपन । एउटा जुझारू फुटबल नेताका रूपमा उनले आफूलाई प्रमाणित गरिसकेका छन् ।
माथिल्ला कक्षाहरूमा उक्लिँदै जाँदा विद्यालयमा फुटबल उपलब्ध हुन थाल्यो । तुलनात्मक रूपमा खेल्नका लागि सहज वातावरण पाउन थाले । सानैदेखि फुटबल उनको प्यासन थियो । विद्यालयको टिममा उनी नियमित पर्थे ।
