काठमाडौं । फुटबल सामूहिक खेल हो । सफलताको जस वा असफलताको दोष एउटै खेलाडीलाई दिइयो भने त्यसले सही अर्थमा न्याय नगर्न सक्छ । सफलतामा एउटै खेलाडीलाई नायकका रुपमा प्रस्तुत गर्दा बाँकी खेलाडीको योगदानको अवमुल्यन हुने खतरा जति रहन्छ, उत्तिकै असफलतामा कोही एकलाई खलनायक बनाइँदा पनि त्यसले फुटबलजस्तो ‘टिम गेम’ को मर्म बोक्न सक्दैन ।
यसैसाता दशरथ रंगशालामा सम्पन्न एन्फा राष्ट्रिय महिला लिगम विभागीय टोली नेपाल एपिएफ क्लबलले अपराजित रहँदै उपाधि उचाल्यो । लिगमा एपिएफले १९ खेल खेल्दा १८ जित र १ बराबरीको नतिजा निकालेको थियो । नेपाली महिला फुटबलमा लामो समयदेखि एकछत्र राज गरिरहेको एपिएफको टोलीमा सब एकसेएक खेलाडी छन् । ९ जना त राष्ट्रिय खेलाडीकै साथ एपिएफले पाएको छ ।
चोटका कारण करिब १ वर्षको निराशाजनक समयपछि मैदान फर्किएकी सरुलाई सुरुमा फेरि उच्च स्तरको फुटबलमा पुनरागमन गर्न सक्नेमै शंका थियो ।
एपिएफको टोलीले पनि सामूहिक प्रयास, क्षमता र प्रतिबद्धतामा लगाचार चौथो पटक लिग जितेको हो । फुटबल सामूहिक खेल भइहरँदा पनि कहिलेकाँही कोही खेलाडी विशेषको उपस्थितीले पूरा टिमलाई प्रेरित गर्ने गर्छ । उसको उपस्थितीमात्रले पनि पूरा टिमको प्रदर्शनमा परिवर्तन ल्याउन सक्छ । यसअर्थमा कहिलेकाँही कोही एक खेलाडीको विशेष चर्चा अत्यावश्यक बन्ने गर्छ ।
एपिएफले यसपाली जितेको लिगमा त्यस्तै कोही एक पात्रको खोजी गर्ने हो भने सरु लिम्बुको नाम लिँदा फुटबलको मर्म र टिम भावनामाथि पनि न्याय नै हुनेछ । हो, लिगमा एपिएफको सानदार प्रदर्शनमा महत्वपूर्ण भूमिका निर्वाह गर्ने खेलाडीमध्ये एक हुन् सरु लिम्बु ।
सामान्यतया सरु सेन्ट्रल मिडफिल्डमा खेल्न रुचाउँछिन् । तर प्रशिक्षक जिवेशकुमार पाण्डेले लिगमा उनलाई नम्बर १० को नयाँ भूमिकामा उतारे । भूमिका नयाँ भए पनि सुरुले आफूलाई नम्बर १० पोजिसनमा सम्भावना बोकेको खेलाडीका रूपमा स्थापित गराउन कुनै कसर छोडिनन् ।
सरुले लिगको दोस्रो चरणमा मात्रै ७ गोल गरेकी थिइन् । फ्रेन्च लिग खेल्न गएको कारण स्टार स्ट्राइकर सावित्रा भण्डारी टोलीमा नहुँदा सरुलाई नयाँ जिम्मेवारी दिनु मुख्य प्रशिक्षक जीवेशकुमार पाण्डेको बाध्यता थियो । तर सरु नयाँ भूमिकामा प्रशिक्षकले चाहेजस्तै खरो उत्रिइन ।
नयाँ भूमिकामा अब्बल प्रदर्शन गर्न सके पनि सरुलाई भने सेन्ट्रल मिडफिल्डबाटै खेल्न मन पर्छ । ‘टोलीको आवश्यकताअनुसार अहिले नम्बर १० को भूमिकामा छु । तर सेन्ट्रल मिडफिल्ड नै मेरो प्रिय पोजिसन हो । सुरुदेखि नै यही पोजिसनमा खेलिरहेको हुँदा सजिलो लाग्छ । सेन्ट्रल मिडमै भएको भए अझै राम्रो गर्न सक्थ्येँ होला,’ सरुले खेलाडी डटकमसँग भनिन् ।
नेपाली फुटबलमा झण्डै एक दशकदेखि सक्रिय सरुले घरेलु फुटबलमा थुप्रै उपाधि जितिसकेकी छिन् । एउटा खेलाडीका रुपमा पाउनुपर्ने धेरै कुरा उनले पाएकी छिन् । तर राष्ट्रिय टिमबाट कुनै पनि उपाधि जित्न नसकेको विषय उनलाई खट्किइरहेको छ ।
चोटका कारण करिब १ वर्षको निराशाजनक समयपछि मैदान फर्किएकी सरुलाई सुरुमा फेरि उच्च स्तरको फुटबलमा पुनरागमन गर्न सक्नेमै शंका थियो । तर लामो समयको उपचार र मिहिनेतपछि मैदान फर्किएकी सरुलाई लिगको उच्च प्रदर्शनले निक्कै उत्साहित बनाएको छ । चीनमा सम्पन्न १९औं एसियाली खेलकुदका दौरान उनको एसिएलमा गम्भीर चोट लागेको थियो ।
‘सुरुमा त मलाई घाइते भएँ भन्नेमै विश्वास लागेको थिएन । मैले देशका लागि अझ धेरै गुर्नछ, त्यो पूरा नहुने होकी ! भन्ने चिन्ताले सताएको थियो । मलाई फेरि मैदानमा डटेर खेल्न सक्छु भन्ने लागेकै थिएन,’ सरु निराशाका दुई वर्ष सम्झिन्छिन्, ‘त्यती बेला फिजियो नविना (श्रेष्ठ) दिदीले निरास नहुनु तिमी कमब्याक गर्न सक्छौं भनेर सम्झाउनु भएको थियो । साम्बा (सावित्रा भण्डारी) दिदीलाई हेरेर पनि म सक्छु भन्ने आत्मविश्वास बढेको थियो । अहिले पहिलाकै अवस्थामा फर्किएकी छु । अब चाँही आफूलाई सबभन्दा बढि मन पर्ने फुटबलसँग मैदानमा लुटपुटिन पाउँछु भन्ने कुराले उत्साहित बनाएको छ । मेरो क्लब एपिएफ र नेपालको राष्ट्रिय टिमका लागि थुप्रै सफलताका कथा रच्नुछ ।’
अस्ट्रेलियाको भिषाभन्दा फुटबल प्यारो
केही वर्षअघि सरु र उनका केही साथीहरु नेपालको अवस्थाबाट बिरक्तिएर अस्ट्रेलिया जाने प्रयासमा थिए । उनको भिषा पनि आइसकेको थियो । तर देशको मायाले गर्दा उनले भिषा प्रयोग नगर्ने निर्णय लिइन् । सरुलाई अहिले अस्ट्रेलिया नगएर राम्रै गरिएछ भन्ने लाग्छ ।
उनले त्यो समय सम्झिइन्, ‘म लगायत केही साथीहरूले बन्द प्रशिक्षण्मा रहँदा अस्ट्रेलियाका लागि प्रयास गरेका थियौं । हामीले भिषा पाँउदा १९औं एसियाली खेलकुदका लागि टोली घोषणा भइसकेको थियो । धेरै खेलाडीको नाम काटेर हामीलाई विश्वास गरेर टोलीमा समावेश गरिएको थियो । यस्तो बेलामा छाडेर गयौं भने त्यो देशका लागि धात हुन्छ । हामीले यस्तो वर्ष मिहेनत गरेर कमाएको नामको कुनै अर्थ रहँदैन भन्ने लागेर देशमै बस्ने निर्णय गर्यो । अहिले राम्रो गरिएछ जस्तो लाग्छ ।’
नेपाली फुटबलमा झण्डै एक दशकदेखि सक्रिय सरुले घरेलु फुटबलमा थुप्रै उपाधि जितिसकेकी छिन् । एउटा खेलाडीका रुपमा पाउनुपर्ने धेरै कुरा उनले पाएकी छिन् । तर राष्ट्रिय टिमबाट कुनै पनि उपाधि जित्न नसकेको विषय उनलाई खट्किइरहेको छ ।
२५ वर्षीय सरुमा परिवारको आर्थिक जिम्मेवारी पनि उत्तिकै छ । बाबु पेटको रोगले गम्भीर विरामी परेदेखि उनले घरको आर्थिक बोझ बोक्नु परेको थियो ।
‘अहिलेसम्म हाम्रो राष्ट्रिय टिम १२ पटक विभिन्न प्रतियोगिताको फाइनल पुगेर पनि, त्यहाँ राम्रो खेलेर पनि उपाधि जित्ने मामिलामा सधै अभागी हुँदै आएको छ । तर यसपाली फोर नेशन्स कपमा भने हामीले जसरी पनि नेपाली महिला फुटबलको भाग्य परिवर्तन गर्नुछ,’ सरु प्रतिबद्ध छिन् ।
परिवारको जिम्मेवारी सरुकै काँधमा
सरुले मैदान भित्रको मात्रै नभएर बाहिरको पनि जिम्मेवारी सम्हालिरहेकी छन् । २५ वर्षीय सरुमा परिवारको आर्थिक जिम्मेवारी पनि उत्तिकै छ । बाबु पेटको रोगले गम्भीर विरामी परेदेखि उनले घरको आर्थिक बोझ बोक्नु परेको थियो । जसलाई गर्वका साथ सरुले बोकिरहेकी छिन् ।
‘बुबा वैदेशिक रोजगारका क्रममा विरामी भएपछि मैले नै बरु सकेजति म आफै गर्छु भनेर बुवालाई फर्काएँ । मैले एउटा छोरी भएर जन्मिएपछि बाबुआमा र परिवारका लागि गर्नु पर्ने कर्तव्य निर्वाह गरिरहेको छु । अहिलेसम्म जसो तसो चलिरहेकै छ । आफ्नो सपना मारेरै भए पनि बुबा आमाको इच्छा पुर्याउने प्रयास गरिरहेको छु । उहाँहरूको खुसी नै मेरो खुसी हो,’ सरुले भनिन् ।
