साँच्चै, मछिन्द्रबारे त्यस्ता कथा पनि छन्, जसलाई सुनाउन सकिन्न । मछिन्द्रबारे त्यस्ता गीत पनि छन्, जसलाई गाउन सकिन्न । मछिन्द्रबारे अलिक पछाडि गएर इतिहास के पल्टाउनुपर्छ तिनै कथा र गीत पाइने छन् । तय छ, मछिन्द्रलाई आफ्नो इतिहासका केही पानाबारे पक्कै गर्व रहने छैन ।
यी त भए पुरानै कुरा । कतिमात्र पुराना कुरा सम्झेर गनगन गरिरहने ? क्लबका अहिलेका अध्यक्ष सुनील कपाली पनि भन्ने गर्छन् । त्यो पनि मुसुक्क हाँसेर, ‘भुलौं पुराना कुरा ।’
पुराना दिनतिर उनी नै क्लबका अध्यक्ष थिए । अचेल मछिन्द्र फेरिएको छ । त्यसैले समृद्ध पनि छ । त्यो भनेको अहिलेको मछिन्द्र । मछिन्द्रले सहिद स्मारक लिग ‘ए’ डिभिजन ०७८ भर्खरै जित्ने निश्चित भएको छ । त्यो पनि दुई चरणको खेलअघि नै ।
दशरथ रंगशालामा सम्पन्न खेलमा मछिन्द्रले सातदोबाटो युथ क्लबलाई हराएपछि तय भएको थियो, अब यो टिमलाई कसैले उछिन्ने छैन, चाहे नतिजाजस्तै होस् । अब त औपचारिकता मात्र न बाँकी हो । सायद लिगको अन्तिम खेलमा मछिन्द्रले ट्रफी उचाल्ने छ ।
खेलाडीले पदक थाप्नेछन् अनि समर्थकबीच नारा लाग्नेछ, ‘वल वल मछिन्द्र’ अर्थात् ‘आयो आयो मछिन्द्र’ ।
यसपल्टको उपाधि यात्रा भने सानदार रहेको छ, कसैले प्रश्न गर्न सक्ने ठाउँ छैन । न त दुई वर्षअगाडि जितेको उपाधिमा कुनै शंका थियो । मछिन्द्रले पहिलोपल्ट माथिल्लो डिभिजनको उपाधि जितेको दुई वर्ष दुई दिनपछि त्यसको रक्षा गरेको छ । यो नै खास हो । भनिन्छ, लिग उपाधि जित्नु आफैंमा गाह्रो त छ नै । त्यसलाई रक्षा गर्नु झन पो गाह्रो ।
मछिन्द्रको टिम पनि आफैंमा राम्रो छ । स्टार खेलाडीको बडो राम्रो जमघट छ त्यहाँ । जति बेला मछिन्द्रले यताउताबाट बटुलेर स्टार खेलाडीको टिम बनाएको थियो । आरोप लागेको थियो, राम्रा खेलाडी जम्मा गर्दैमा कहाँ उपाधि जित्न सकिन्छ र ? भनिन्छ पनि पैसाले सफलता किन्न सकिन्न । तर मछिन्द्रले राम्रा खेलाडीमात्र जम्मा गरेन, पैसामात्र बगाएन, सफलता पनि चुमेर देखायो । तर यसका लागि लिगको अन्तिम दिनसम्म कुर्नुपरेको थियो ।
आर्मी क्लबविरुद्धको अन्तिम खेलमा मछिन्द्रलाई जितबाहेक अर्काले सुख दिने थिएन । विकास खवास पनि अभाग्यशाली खेलाडी रहे । तिनले मछिन्द्रलाई आत्मघाती गोलको उपहार दिए । भन्नेले जे पनि भन्छन् । सुन्न पाइयो, यस्तो पनि के जित हो र ?
अब तिनैलाई भन्न कर लागेको छ, लिग जितोस् त मछिन्द्रले जस्तो । साँच्चै मछिन्द्रले यसपल्टको लिग कसरी यति सजिलै जित्यो होला ? टिममा स्टार खेलाडीले यसपल्ट एक ढिक्का भएर खेले ।
कप्तान सुजल श्रेष्ठले भने जस्तै यस्तो टिम एकता यस अगाडि कतै देखिएको थिएन ।
लगभग टिमका सबै खेलाडीले राम्रो खेले । व्यक्तिगत कुरै गर्दा विशाल श्रेष्ठ चम्के । चम्के सुनील बल पनि । विमल घर्तीमगरको पुनरागमनबारे के मात्र भन्नु र ? त्यो उत्कृष्टभन्दा माथि थियो । अनि सुजलले एकै छिनमा डिफेन्डर भएर खेले, अर्को क्षण मिडफिल्डर पनि बन्नुपर्यो । त्यतिमात्र कहाँ हो र, एकाएक फरवार्डजस्तै भएर खेले । सुजलको एक अनुहार, तर अनेक रूप पनि देख्न पाइयो ।
टिमका एक से एक स्टार खेलाडीमाझ बरू प्रशिक्षक प्रवेश कुटवालको उचाइ नै होचो देखियो । तर यिनै प्रशिक्षकले एकपल्ट होइन, लगातार दुईपल्ट ती सारा स्टार खेलाडीलाई एकै स्थानमा राखे, तिनलाई राम्रो खेल्न प्रेरित राखे । उनी बोल्दा छिनछिनमा ‘पक्कै’ भन्ने शब्द बारम्बार दोहोर्याउँछन् । हामी पनि भन्छौं, ‘पक्कै’ उनले राम्रो गरेका छन् । त्यसैले त मछिन्द्रले उपाधि जित्नेक्रममा लिगको ११ औं चरणसम्म आइपुग्दा कुनै पनि खेल गुमाएन ।
खेलमात्र नगुमाएको होइन, पछिल्ला १० खेलमा कुनै गोल पनि खाएको छैन । वास्तवमै यो यस्तो उपलब्धि हो, जसको अगाडि ऐतिहासिक, अद्वितीय, सनसनीजस्ता शब्द थप्दा खुबै सुहाएको सुनिनेछ ।
सायद पर्दा पछाडि रहेर अनेकथरि काम गर्ने मान्छे रहे । व्यवस्थापक अनिल श्रेष्ठ । उनको योगदानमात्र कसरी बिर्सने ? अब क्लब अध्यक्ष भएपछि तिनै कपाली दाजुको पनि त गतिलै योगदान होला । अनौपचारिक कुराकानीमै सही, लिग आयोजकसँग सोध्नुपर्छ, यसपल्ट सबैभन्दा व्यवस्थित क्लब कुन हो त ?
उत्तर आउने छ, मछिन्द्र । दुई वर्षअगाडिसम्म मछिन्द्रसँग एएफसीको ‘क्लब लाइसेन्स’ थिएन, अब त त्यो पनि छ । त्यसैले दुई वर्षअगाडि लिग जितेर पनि एएफसी कप खेल्न पाएको थिएन । अब मछिन्द्रले सानका साथ एएफसी कप पनि खेल्ने छ ।
निचोडमा भनौं, मछिन्द्र अब पहिलो जस्तो रहेन । यो फेरिएको छ, त्यसैले समृद्ध बनेको छ । पछिल्लो दुई वर्षको समयमा मछिन्द्रले जसरी आफूलाई प्रस्तुत गरेको छ । मनले भन्छ, अब ती भन्न नहुने कथा र गाउन नहुने गीत बिर्सने हो कि ?
