महिला फुटबलमा चमक छर्दै रश्मि

निम्न-मध्यमवर्गीय परिवारमा जन्मिएर फुटबल खेलाडी बन्न पटक्कै सजिलो छैन । त्यसमा पनि महिलालाई संकुचित नजरबाट हेर्ने नेपाली समाजमा महिला खेलाडी बन्न अझै धेरै संघर्षका पहाड चढ्नुपर्छ । यो प्राय: सबै नेपाली महिला खेलाडीले भोग्दै आएको तीतो यथार्थ हो ।

तर, यी कठिनाइका बावजुद खेलाडी जब परिवारको साथ पाउँछन्, यस्ता सबै कठिनाइ सजिलै पन्छाएर सफलतातिर लम्किन सक्छन् । यिनैमध्ये एक हुन्, राष्ट्रिय फुटबल खेलाडी रश्मिकुमारी घिसिङ ।

भर्खरै सम्पन्न साफ महिला च्याम्पियनसिपमा भारतविरुद्ध गरेको गोलका कारण चर्चामा आएकी रश्मिको यहाँसम्म यात्रा सहज छैन । चुनौतीका धेरै भेल तर्दै बुबाको अटुट हौसलाले उनी यहाँसम्म आइपुगेकी छन् ।

सानी छँदा रश्मिलाई फुटबलप्रति धेरै लगाव थिएन । तर उनका बुवा फुटबल भनेपछि हुरुक्कै हुन्थे । त्यसले छोरीलाई पनि फुटबलर बनाउने उनको धोको थियो । उमेरमा आफू पनि फुटबल खेल्ने रश्मिका बुवाको इच्छा छोरीहरूले फुटबल खेलुन् भन्ने थियो । रश्मि बुवाकै प्रोत्साहनमा फुटबलमा होमिएकी थिइन् ।

गतवर्ष बंगलादेशविरुद्ध दशरथ रंगशालामा भएको अन्तर्राष्ट्रिय मैत्रीपूर्ण खेलबाट राष्ट्रिय टिममा डेब्यू गरेकी रश्मिले साफ च्याम्पियनसिपमा पनि सम्झनलायक प्रदर्शन गरिन् ।

रश्मिले नेपालको जर्सी लगाएर मैदानमा उत्रिएको हेर्ने उनीकी आमाको ठूलो सपना थियो । तर, आमा त्यो सपना पूरा नहुँदै बितिन् । आमको निधनपछि उनको सपना पूरा गर्ने रश्मिमा तीव्र इच्छा जाग्यो ।

१३ वर्षको उमेरमा फुटबल खेल्न सुरु गरेकी रश्मिको पढाइ पहिले राम्रो थियो । तर, फुटबल सुरु गरेसँगै पढाइमा पर्याप्त समय दिन सकिनन् । फुटबल सुरु गर्नुअघि निजी विद्यालयमा पढ्ने रश्मि घरको आर्थिक अवस्था नाजुक बन्दै गएपछि स्थानीय सरकारी विद्यालयमा भर्ना हुनुपरेको थियो । उनको ध्यान अब पढाइभन्दा फुटबलमा केन्द्रित हुन थाल्यो र पढाइ बिग्रँदै गयो ।

आमाको निधनपछि गहिरो चोटमा परेकी रश्मिलाई अहिले पनि आमाको यादले सताइरहन्छ । गाउँघरमा फुटबलको पोसाकमा उत्रिँदा छोटो कपडाको बहानामा कुरा काट्ने गाउँलेले फुटबल छोरा मान्छेका लागि मात्रै हो छोरीले खेल्नु हुन्नसम्म भन्थे । छोरी मान्छे अर्काको घर जाने जात पढाइतिर ध्यान नदिएको भन्दै बुबाआमाहरूलाई गाली गर्थे । तर, रश्मिलाई परिवारको राम्रो साथ थियो । अरूले जति भने पनि बुबा र आमाले कहिल्यै रश्मिलाई गलत भनेनन् । सधैं साथ र अझै राम्रो गर्न भन्दै हौसला दिइरहे ।

रश्मिले घेरै पटक घर अब म फुटबल खेल्दिनँ भनेकी थिइन् । तर, बुबाले ‘अरूको कुरा नसुन, आफ्नो काम नछोड भनेर फुटबल छोड्न दिएनन् ।

रश्मिले रौतहटको चन्द्रपुरस्थित शेरबहादुर दर्लामी फुटबल मैदानबाट प्रशिक्षण सुरु गरेकी थिइन् । चित्रबहादुर दर्लामी र नुरराज काफ्ले रश्मिलाई फुटबल सिकाउने पहिला प्रशिक्षकहरू हुन् ।

फुटबल खेल्दै जाँदा केही गर्न सकिन्छ कि भन्ने लाग्न थाल्यो रश्मिलाई । व्यावसायिक खेलाडी भएपछि सम्मान पनि पाइने, बाबाको इच्छा पनि पूरा गर्न उनले फुटबलमै करियर बनाउने निर्णय गरिन् । अझै मिहिनेत गर्न थालिन् ।

सुरु सुरुमा प्रतियोगिताहरू खेल्दा खेल्न सक्दिनँ कि भन्ने डरले रश्मिलाई सताउँथ्यो । झन् राष्ट्रिय टिमबाट खेलिसकेको दिदीहरूसँग खेल्नुपर्दा डरले खुट्टा नै काँप्थ्यो रश्मिको ।

गरिबीलाई नजिकबाट नियालेकी रश्मिले अहिले पनि पैसा नै ठूलो कुरा हो जस्तो लाग्छ । मध्यमवर्गीय परिवार, कमजोर आर्थिक स्थिति भएकाले बुवा विदेश गएका थिए । तर पनि राम्रो हुन सकेन । कठिन समयमा आफन्तबाटै निकै दुव्र्यवहार सहनुपरेको तीतो अनुभव पनि रश्मिसँग छ ।

तर, अहिले तिनै आफन्त सम्मानसहित आफैं नजिक हुन खोज्दा खुसीले गद्गद् हुन्छिन् रश्मि ।

फुटबल खेल्न बुवाले एकजोर बुट दिनुभएको पल रश्मिका लागि अविस्मरणीय छ । सिनियर राष्ट्रिय पर्नु रश्मिका लागि सबैभन्दा खुसीको क्षण हो । अहिले बुवाको सपना साकार बनाए जस्तो लाग्छ उनलाई ।

२०७४ सालमा रश्मिले आमा गुमाएकी थिइन् । त्यो हर कोहीका लागि सबैभन्दा दुखद क्षण थियो । चाडबाडका बेला सबैले आफ्नो आमासँगका फोटोहरू सामाजिक सञ्जालमा हाल्छन् । तर, रश्मि र आमासँगैको कुनै पनि फोटो छैन । सानै उमेरमा आमाको माया गुमाएकी उनलाई अरूको देख्दा निकै नरमाइलो अनुभव हुन्छ ।