सुरुमा मैले खेलेको प्रतियोगिता भनेको चार फुट दस इन्च उचाई हुने प्रतियोगिता नै थियो । त्यही प्रतियोगिताबाट नै खेलाडी उत्पादन हुने गर्थ्यो । फ्रेन्ड्स युनियनविरुद्धको त्यो निर्णायक खेलमा विद्या ब्यायामका गोलरक्षक थिए, विष्णुगोपाल श्रेष्ठ । हामी त्यस खेलमा ३–२ ले विजयी भयौं । त्यो खेलमा तीनै गोल एकै खेलाडीले गरेका थिए र उनी थिए, विजय क्षेत्री । यसरी उनले आफ्नो ह्याट्रिक पूरा गरे ।
एक गोलमा मैले पास उपलब्ध गराएको थिएँ । मैले मैदानको दायाँ भागबाट दिएको पास उनले नियन्त्रणमा लिएर लामो प्रहारमा सुन्दर गोल गरेका थिए । त्यो खेलको एउटा विशेषता के भने त्यो खेल सुरु भएको १५ मिनेटपछि नै पानी परेको थियो । पानी परेपछि हामी दंग पर्थ्यौं, किनभने जुनियनर खेलाडी भएको नाताले हामी पानी पर्दा पनि अभ्यास गर्थ्यौं । सिनियरहरु पानी पर्दा अभ्यास गर्दैनथे ।
पानी परेपछि नै हामीलाई थाहा भइसकेको थियो, यो खेल हामीले जित्यौं भनेर । त्यति बेला दशरथ रंगशालामा अहिलेको जस्तो दर्शकदीर्घा थिएन् । पश्चिमतिर सानो प्यारापिट मात्रै थियो । अरूतिर भिरालो जमिन थियो र आम दर्शक त्यहीं बसेर फुटबल हेर्थे । हाम्रो समयमा सबैभन्दा ठूलो रेफ्री भनेको नै नरशमशेर थिए । तर त्यो निर्णायक खेलमा को रेफ्री थिए, मलाई सम्झना भएन् ।
मैले नरशमशेरसँग सँगै काम पनि गरेको थिएँ । त्यसैले उहाँसँग मेरो राम्रो सम्बन्ध थियो । एकपल्ट उहाँ व्यवस्थापक र म प्रशिक्षक भएर टिम लगेको पनि अनुभव छ । त्यो बंगलादेशमा भएको आगा खाँ गोल्डकप हो । यसबारे हामी पछि चर्चा गर्नेछौं, विशेष रूपमा । मैले यहाँ फेरि उल्लेख गर्न खोजेको के भन्दा मैले लामो समय खेलिँन । युवा उमेरमै राष्ट्रिय खेलकुद परिषदले मलाई प्रशिक्षक बन्ने अवसर दियो ।
म औसत विद्यार्थी थिएँ, तर मेरो अंग्रेजी भने राम्रो थियो । सेन्ट जेभियर्समा सबैको अंग्रेजी राम्रै हुन्थ्यो, किनभने हामीले जाँच दिने भनेकै क्याम्ब्रिजको थियो । त्यही बेला हाम्रो स्कुलमा अंग्रेजी बाहेक अरू बोल्न पाउँदैन थियो ।
परिषदले त्यति बेला प्रशिक्षक हुन योग्य को को हुन सक्छ भनेर खोजेको थियो । त्यसमा पनि म पनि परेँ । मलाई प्रशिक्षकका लागि प्रशिक्षण लिन जाने प्रस्ताव राख्दा मैले सुरुमा सोच्छु भनेको थिएँ, पछि हुन्छ भनेँ । म औसत विद्यार्थी थिएँ, तर मेरो अंग्रेजी भने राम्रो थियो । सेन्ट जेभियर्समा सबैको अंग्रेजी राम्रै हुन्थ्यो, किनभने हामीले जाँच दिने भनेकै क्याम्ब्रिजको थियो । त्यही बेला हाम्रो स्कुलमा अंग्रेजी बाहेक अरू बोल्न पाउँदैन थियो ।
सानै उमेरदेखि जानेर नजानेर अंग्रेजीमा बोल्नु पर्थ्यो । स्कुल छँदा प्रायः फुटबल नै खेल्थ्यौं । तर हामीले सबै खेलमा भाग लिनु पर्थ्यो । पानी पर्ने बेला फुटबल हुन्थ्यो, जाडोमा हक्की हुन्थ्यो । सिजन अनुसार पालैपालो विभिन्न खेल हुन्थे । फाडर वाटरिन हामीले क्याम्ब्रिजको जाँच दिँदा स्कुलको प्रिन्सिपल हुनु हुन्थ्यो । उहाँ आफै पौडी र बास्केटबलको खेलाडी हुनु हुन्थ्यो ।
कहिलेकाही उहाँ र अन्य शिक्षक पनि हामीसँगै र विरुद्ध मैदानमा खेल्न उत्रन्थे । कहिलेकाहीं त्यस्तै खेलमा झगडा भएको अनुभव पनि छ । फेरि म स्कुल छँदा क्याप्टेन पनि थिएँ । मैदानमा अभ्यास गर्दा म अरूलाई पनि खेल्न र प्रशिक्षण गर्न प्रेरित गर्थे । मेरो यही गुणका कारण मलाई सम्भवतः स्कुलमा क्याप्टेन बनाएको हुनु पर्छ । त्यति बेला क्याप्टेनले आर्म ब्यान्ड लगाउने चलन भने थिएन् ।
त्यो फ्रेन्ड्स युनियन र विद्या ब्यायामबीचको खेल हुँदा पनि क्याप्टनेले आर्म ब्यान्ड लगाउने चलन थिएन् । लिग जितेपछि मलाई पाटनमा भोज भएकोसम्म याद छ । महत्वपूर्ण खेल जित्दा पनि भोज गर्ने चलन आइसकेको थियो । यस्तो भोज त्यो बेलाको हलुवाई पसलमा हुन्थ्यो । अनि कसैको घरमा बोलाएर मीठो मीठो पकाएर खुवाउने चलन पनि थियो । कहिलेकाहीं पिकनिक गएको पनि सम्झना छ ।
खेलाडी हुन गाह्रै थियो र यसको कारण थियो, सबैले चिन्ने । फुटबल मन पराउने जतिले यो खेलाडी यो नामको यो क्लबको भनेर चिन्थ्यो ।
खेलाडी जीवन मेरो लामो नभए पनि त्यो मेरो जीवनकै सबैभन्दा महत्वपूर्ण, रमाइलो र सम्झनालायक दिन थिए । तर अहिले पछाडि फर्केर हेर्दा मलाई लाग्छ, त्यो बेला फुटबल खेलाडी हुनु पनि आफैमा सजिलो थिएन् । खेलाडी हुन गाह्रै थियो र यसको कारण थियो, सबैले चिन्ने । फुटबल मन पराउने जतिले यो खेलाडी यो नामको यो क्लबको भनेर चिन्थ्यो ।
फुटबल खेल्नेसँग जहिले पनि एउटा तनाव हुन्थ्यो । त्यसै पनि खेलका क्रममा लगातार झगडा हुन्थ्यो नै । त्यसैले आफ्नो विपक्षी टिमको टोलतिर जान पनि खेलाडीलाई गाह्रो हुन्थ्यो । सके, विपक्षी टिम रहेको टोलको बाटो नै प्रयोग गर्दैन थियौं । एक्लै जाने हो भने कसैले कुट्ने सम्भावना पनि हुन्थ्यो । कुट्न नसके बेइज्जत गर्ने प्रयास हुन्थ्यो । गाली गर्थे । सानो तिनो ढुंगाले हानेको समेत याद छ । म आफै असनतिर जाँदा गोलभेडा र लप्सीको गेडाले हानेको सम्झना छ ।
